آدما کم کم وارد زندگیت میشن
اما یکدفعه ازش خارج میشن
شاید اینجوری بهتره،
هرچند دردش بیشتره، اما جاش نمیمونه
شایدم اینجوری بد تره،
دردش کمتره، اما جاش میمونه
پ ن : یه چنتا پست هستن که این چند وقته توی درفتم نوشته بودمشون. هم اینجا و هم اون یکی بلاگ. ممکنه پابلیششون کنم که اینم یکیشون بود
:-*
قبلن نظر میدادین
تو، یگانه، سعید، مریم، آزاده
قبل تر حتا خیلی های دیگه
اوهوم
باور بفرمایید عمدی نیس
کلن حوصله نت رو ندارم
خیلی باید مورد حادی باشه که نظر بدم
تیترت منو یاد وقتی میندازه که میخوای آمپول بزنی بعد یارو هی میگه شل کن شل کن!
یهو رفتنو دوست ندارم، درد داره، شک داره، جاش خیلی میمونه، اونم تر و تازه. هر چند کش و قوس کمتری داره.
اما وقتی کم کم برن، فرصت داری خودتم از دلت بندازیش بیرون، آروم آروم می‌پذیری. اینطوری آخر کار فقط براش دست تکون می‌دی و خودم معترف می‌شی که دیگه وقت رفتنش بود…
آره خب همونه. البته یه چیز دیگه ای هم هست که… نه فقط همونه!
–
:)
اوم… ولی بعد از یه مدت چی؟
اونایی که یهو میرن اصلا ارزش اینو ندارن که بخوای یا بخوایم واسه خالی شدن حفره شون تو زندگیمون ناراحت شیم.
اما گاهی اوقات هستن کسایی تو زندگی که با اروم اروم رفتنشون &اینکه دارن محوتر از روز قبل می شن&باعث می شه آدم غصه دار شه از نبودشون
آخه بعضی چیزا رو آدم نمیتونه به سادگی کنترل کنه و دست خودش باشن
دلم گرفت!
دقیقا نمیدونم به خاطر نوشته ی این پستت بود! یا به خاطر اتفاقهایی زندگیم!
ولی یه هویی رفن حیلی بده! ادما بیشتر وقتا یه هو میپرت توی دلت…توی زندگیت! به بودنشون عادتت میدن! و بعد… مثل اومدنشون میرن! و تویی که میشکنی!
اونایی که دلشون گذرگاه خیلی هاست! به اومدن و رفتن ها عادت دارن! قلب اونا مثل ساحل دریاست… جای پایی روش نمی مونه! انگار که از اول نبوده!
:)
فقط میدونم بدتره
خیلی بدتر!
رفتن با دلیل رو بیشتر دوست دارم
یا با قهر و دعوا!
اینجوری قانعی کم کم!
تف! و انتظار دارن درک کنی. اینش درد داره. این جمله از متنت حذف شده.
نقل چجوری رفتن نیس، حکایت رفتنه و اونی که میره. اون جایی که درد می گیره اون تیکه اییه که کنده شده، جای آدمیه که رفته، باس دید از کجات کنده، چقد کنده،
:|
یاد آهنگ گوگوش افتادم داش امین
آدما از آدما زود سیر میشن …ه
:دی
نمیدونم
چی بگم!
سلام
زیر کامنتتون نوشتم جواب و ولی اینجا هم میگم…
این یه چور تضاد بود! منم می دونم وال ای چطوریه! خواستم نشون بدم که هر کاری کنم هم نمیتونم ادم آهنی بشم! اگه هم بشم! میشم چیزی مثل والی ای که پر از احساس بود….
بدترین قسمتش اینه که ادما تو اوج برن خیلی سخته
تا میرسن برن…
مهم اینه که وقتی که وقتشه که برن، حتما برن و مثل کنه نچسبن به آدم!
اینجوری که گفتین مال وقتیه که اصلن نمیخوای باشن
کاش مال منم یه دفعه میرفت بیرون تا اینجور از درد نمیرم!
هوم…
چرا؟
ولی گاهی هرقدر هم تلخ
مدتها بعد میگی
خدارو شکر!
موافقم
گاهی
گور بابای آدمها
چی به سرت اومده؟
کاش بتونیم باهم حرف بزنیم…