باری ، شادی اگر بود ؛ همه از آن کوچه ها بود و آن روزها … ا
آن وقت ها که هنوز کسی خودکشی نکرده بود. کسی پناهنده نشده بود. کسی کشته نشده بود. کسی دروغ نگفته بود. کسی دزدی نکرده بود. حالا دیگر هرچه پیشتر می رویم ، انگار غم ها شدت می گیرند و نیرومند تر می شوند. انگار منتظرند تا دستهایمان را به نشانه ی تسلیم بالا ببریم. خوب می دانم سرانجام روزی دست هایم را بالا خواهم برد و زانو خواهم زد… ا
in afkar hamishe kenare ma hastan… faghat gahi porrang mishan, chon ma ye chizi ro gom mikonim, ye hami, ye poshtiban. roozaye sale dovomo yadam miad, ke fek mikardam shayad az in badtar nemishe. badesh residim be pish, va un hese nekbat… sakhtihaee ke baarha adam faghat arezoo mikard tamoom shan, bedune inke be natije fek kone. va hala baz ham hamoon afkar o hamoon mosibata… miduni, in hamisheye tarikh bude, saman ye matlabe ghashangi naghl mikard az ye sheikhi tu gharne 4om, ke sharayete bade zamoone ro tosif mikone mige akharozamoon shode!!! ma ham alan hamino migim, vagarna sharayet hamoone ke bud… masale ine ke adamizad hich vaght ghadrshenas naboode. be ghole ketabe shazde kooochooolo, adamizad hichvaght jaee ke hast khosh nadare!!!