تو، من
دلم می خواهد کسی باشد که آنقدر دوستش بدارم تا…
آنقدر دوستش بدارم تا…
آنقدر دوستش بدارم تا…
هیچ…”تا”یی ندارد…
آدم ها
از این آدم ها و روابط بین شون قدر گاو سر در نمیارم…
خوشحالم :]
هرچند خیلی به سودم نباشه
من و پسری که خیلی وقتا فرق داشت
دختر یکی از همسایه ها مرده. هم سن من بود
به مامان میگم. حالش دگرگون میشه، چهره ش قرمز میشه، صداش در نمیاد… بعد از مدتی هم پا میشه و میره خونه ی همسایه مون
من اما
نسبت به مرگ آدما، احساسات آنچنانی و انفجاری و خاصی ندارم. از بچگی همینطور بودم. مرگ آدما بیشتر منو به فکر فرو میبره؛ بیشتر فکرم رو درگیر میکنه تا احساساتم رو
یادمه دوم دبستان که بودم، یکی از پدربزرگ هام فوت کرد… نشسته بودم در ِ مغازه ش… خیره شده بودم به زمین… عموم اومد و پیدام کرد. آروم نشست پیشم. شروع کرد به حرف زدن و اشک ریختن… انقدر گریه کرد تا بالاخره اشکم رو در آورد!
به نظر من اما
چیزای زیادی بدتر از مرگ هست…
مرگ، گاهی حتا باعث میشه آدما محترم باقی بمونن… یاد و خاطره شون خوب و شیرین باقی بمونه. باعث میشه تبدیل بشن به حس فقدان، نه زخم…
۶۱۰
Looking for hope somehow somewhere
And no one cares
یه روزی
یه جایی
یه کسی
اینجوری دوستاشو بیخیال شد…
سرآشپز
مامان: چرا این برنج ِ رو سوزوندی؟ همش شده ته دیگ!
من: گذاشتم خوب جا بیفته
مامان: جا بیفته؟ مگه خورشته که جا بیفته؟!
من: تو عقلت نمیرسه D:
۹۰
و ۱۳۸۹ چقدر معنی داشت
چقدر معنی خواهد داشت
که باید تا آخر عمر با خودم حملشون کنم…
و فقط خودم میدونم که بر من چه گذشت
پ ن: راستی من تبریکم رو اینجا گفتم
we’re just a moment in time
طی یه بحثی با یکی از دوستان، اس ام اس زد که: خودم نبودم [ که فلان کار رو کردم ] . خودم نبودم و حالا برگشتم به خودم
اما، واقعن ” خودم ” معنی داره؟ وجود داره؟
یه زمانی منم گاهی میگفتم که تغییر کردم، که خودم نیستم، که اگه خودم بودم فلان جا فلان کار رو میکردم / فلان کار رو نمیکردم. یا حتا همین چند ماه پیش؛ میگفتم که خودش نبود که این کار رو با من کرد، خودش اینجوری نبود، این خودش نبود
اما؛
به این نتیجه رسیدم که ” خود ” ای وجود نداره. چیز ِ مجزا با ماهیت ثابتی وجود نداره. ما آدما یه ماهیت سیال در زمان و مکان هستیم. خودم یا خودش رو میسازیم تا ماهیت فعلیمون ، موجودی که در زمان حال وجود داره رو تبرئه کنیم. یه اسکلت ثابت، پاک و سالم و خوب از خودمون میسازیم، میذاریمش یه گوشه، توی ویترین نگهش میداریم؛ و اون میشه ” خودم ” . باقی اعمال و رفتارمون ( بعلاوه ی اشتباهاتمون و غیره ) میشه یه چیزی بجز خودمون…
به این نتیجه رسیدم که خودم و خودش ای وجود نداره. ما یه ماهیت سیال و متغیریم. چیزی که هر روزش، هر لحظه ش ممکنه جدید باشه
هر کاری کردم ” من ” کردم، هر کاری کرد ” اون ” کرد
شما فکر میکنین واقعن ” خود ” ای وجود داره؟