نو روز
همیشه گفتیم درست میشه…
اما هیچی درست نمیشه مگه اینکه خودمون بخوایم درستش کنیم
امیدوارم تو سال جدید همهتون همه چیز درست بشه، حداقل به سمت درست شده پیش بره…
عکس: ۲۴ اسفند نود و یک – پارک جمشیدیه
زن
عکس اول از علیا ماجده المهدی. همون دختر مصری که لخت شد* و نصف دنیا رو بهم ریخت
و احتمالن اولین عکس خوبشه، قطعن نه از لحاظ تکنیک عکاسی بلکه به لحاظ بیان ش
عکس دوم هم از Cristina Otero دختر ۱۶-۱۷ ساله که سلف پورتره های خلاقانه ای میگیره
* ظاهرن برابر با: انداخت بیرون، کشید پایین!
شهر سایه ها
هیچ چیز فاصله‌ی بین آدم‌ها را بهبود نمی‌بخشد…
آدم‌های شهر سایه‌ها، شبیه به ما هستند. به ما که در کنار هم و دور از همیم…
برداشتی از نوشته ی نازنین طباطبایی یزدی
عکس ازAlexey Titarenko
گوش بدین
The Best Pessimist – Love Is… – 2012
عکس… :)
من اول میخواستم این روی توی + آپلود کنم
بعد دیگه ۲-۳ جا آپلود کردم! :د
اینم اصلش
یه دریاچه ست سمت غرب کشور – دریاچه زریوار (در فاصله ۳ کیلومتری غرب شهر مریوان، کردستان)
حالا این چی هست؟
یه جور ویرایش عکس که نمایی شبیه به نمای ۳۶۰ درجه ی لنز های فیش آی ( چشم ماهی!) میده
digital photography school – fisheye photos
هرچند اوضاع همه و همه چی به هم ریخته ست… بماند که خودمون هم کم مقصر نیستیم
اما دوباره باید عکس بگیرم. گاهی دلم میخواد، شایدم دلم تنگ میشه
باید بیشتر یاد بگیرم :)
دیگه بگم که…
۶۴۰
خیلی وقته آنچنان عکس نمیگیرم
وقتش نیست
دوربینش نیست
رفیق پایه ش نیست
شایدم…
دلش؟
عکس های مریم رو که میبینم خوشحال میشم. که چقدر بهتر شدن عکس هاش ( یه چنتایی برین پایین تر، پست های قدیمی تر رو ببینین، بعضی هاشون از این چنتای آخر بهترن)
این عکس هم، همین چند روز پیشا. تراس ِ خونه. این اواخر رفیق شده بودن. از توی دستم هم دون میخوردن
صبح تا شب اینجا ولو بودن، نمیدونم؛ دلتنگ صاحبشون نمیشن؟